İnsanlar gerçekten bu yöneticileri hak ediyor mu? İnsanlıktan, adaletten, gerçeklikten kopuk, sinema filmlerinin kötü adam rollerini oynayan bu seviyesiz, çapsız liderlikler gerçekten benimsenmiş ve tercih edilmiş kişiler mi?

Geçtiğimiz gün insanlık adına utanç verici açıklamalara şahit olduk. Soykırımcı bir katil ve aklı gidip gelen emlak tüccarı, 2 milyondan fazla insanı yaşadığı topraklarından, ata yurtlarından çıkarmanın gerekli olduğu açıklamasını yaptılar. ABD Başkanı Trump, Gazze Şeridi’ni ele geçirme, Filistinlileri komşu ülkelere sürme ve bölgeyi özel ve gizemli amaçları için yeniden imar etme niyetini açıkça ortaya koydu.

Albert Camus’un, “Bir ülkeyi tanımak için, o ülkede insanların nasıl öldüğüne bakın” sözü dikkat çekicidir. O, bir ülkedeki ölümlerin o ülkenin gelişmişlik seviyesini gösterdiğine işaret etmekte, bunun önemli bir medeniyet göstergesi olduğuna vurgu yapmaktadır.

Topraklarını işgal eden zorba İsrail güçlerine karşı Filistin halkının başlattığı direniş, 77 yıldır farklı aşamalarda devam ediyor. Bazen taş, bazen sapan, bazen bıçak, bazen de silahla kendisini gösteren bu özgürlük mücadelesi aynı zamanda diplomasi alanında da hep var olmayı başarabildi. Filistin direnişinin masada yer alması, kendisinin tanınan, dikkate alınan bir güç merkezi olduğunu da ispatlıyor.

İç cephenin güçlendirilmesi hedefiyle başlatılan yeni bir süreç ülkenin yeni gündemi haline geldi. Anne ve babaların ocaklarına artık ateş düşmeyecekse, Türkçe ve Kürtçe ağıtlar artık duyulmayacaksa, tek bir gencin kanı bundan böyle soğuk mermilerle akmayacaksa bu sürecin umutla takip edilmesi tabi ki normal olandır.

MHP lideri Devlet Bahçeli’nin Ekim ayının başında yaptığı çağrı ülke gündeminde ilk sıraya oturdu. Gerek yapılan çağrıya, gerek çağrının muhatabına ve gerekse çağrıyı yapana bakınca her kesimden insanın konuya odaklanması normaldi aslında…

İsimlerini andığımız, ekranlardan görüp haberlerine tanık olduğumuz yerler sanki çok uzağımızdaydı. Ama gerçekte uzak değillerdi. Kudüs, Gazze ve Şam… Sürekli gündemden düşmeyen gelişmelerin yaşandığı, oralarda bir şeylerin olduğu, ama çok uzaklarda kaldığı için ‘bakılıp geçilen’ yerlerdi bu beldeler…

Suriye’de 2011 yılında başlayan halk ayaklanmaları, 8 Aralık 2024 tarihinde 61 yıllık Baas diktatörlüğünün yıkılmasıyla sona erdi. Suriye artık, “hürriyet” kavramının sloganlardan gerçeğe dönüşüyor olmasının heyecanını yaşayan bir ülke…

Suriye’de 12 günde gerçekleşen ve bu hızıyla tartışılan bir değişim yaşandı. Artık herkes, bundan sonrasına ilişkin neler yaşanabileceğiyle ilgili endişelerini, tahminlerini ve beklentilerini paylaşıyor. Konuya, ahlak ve adalet gözüyle bakılmadığında, dile getirilen endişeler ve tahminler de ön yargıların kurbanı haline geliyor.

15 Mart 2011 tarihinde, Suriye’nin güneyindeki Dera’da bir grup öğrenci duvarlara “Ey doktor şimdi sıra sana geldi.” yazmış ve Suriye’de her şey öyle başlamıştı.